Guernica Syndrome door Fernando Sánchez Castillo

De Spaanse dictator Franco liet in 1949 de Azor bouwen als plezierjacht.
Menige bijeenkomst met politieke medestanders vond hier plaats en het schip groeide uit tot een symbool van zijn macht.
Na Franco’s dood werd alles wat aan zijn fascistische regime deed denken, verwijderd uit het publiek domein, behalve de Azor. De Azor deed dienst als vakantiejacht van de Spaanse premier, als varend theater, als toeristische attractie maar ook als bedevaartsoord voor neofascisten. Totdat Sánchez Castillo het vaartuig kocht in 2011. Hij ontmantelde het schip en liet het vervolgens persen tot veertig blokken schroot. Zo trok hij de Azor los van zijn wrede verleden, maar zonder de geschiedenis te wissen.

De titel Guernica Syndrome verwijst naar de Spaanse Burgeroorlog, het begin van de dictatuur van Franco. Met dit werk laat Sánchez Castillo zien dat je geschiedenis niet kunt uitvagen. Guernica Syndrome is behalve een poging tot neutralisatie ook een monument tegen het vergeten.

Dit is wellicht de bijdrage die de gedachte achter de expositie Hacking Habitat het dichtst benadert. Fernando Sánchez Castillo koopt het schip en laat het tot afval brokken persen, zoals een auto in een blokje wordt geperst. De associatie is deze: Niemand kan meer wijzen naar het schip. Het is geen schip meer. Het statussymbool van de dictator is hem afgenomen, maar het is er nog wel. Met andere woorden: “Kijk wat er van je over is dictatortje?” Nog oeniger komt het over als je de filmpjes bekijkt die erbij gedraaid worden: Franko met makkers op de boot en lekker vissen op grote vissen en dan op de film naast de gevangen vis en de vis even doodknuppelen.

Er was enige tijd een aparte site voor Hacking Habitat waarop ook de aangehaalde tekst stond, maar die is in de loop van 2017 verdwenen)
MAARRR:

Voordat Fernando Sánchez Castillo het schip kocht, was het in 1992 aan een zakenman uit Burgos, Lázaro González, op een veiling voor 4 miljoen peseta’s verkocht. Sindsdien lag het ingegraven op een stuk land en deed het dienst als blikvanger bij het “Motel-Asador Azor” van Cogollos.

Een Spaans Blog erover in 2010 (Google vertaald):

Verscheidene generaties Spanjaarden wisten van het bestaan ​​van een schip genaamd Azor door de NoDo: de beroemde scènes van Franco-visserij vonden plaats vanaf dat jacht dat de zeeën overstak naar de jacht op de enorme vis die volgens de officiële propaganda een een bijzonder ervaren leider in de visserij.

Andere generaties zullen hem herinneren, omdat Felipe González in een van de meest verrassende en politiek onbegrijpelijke beslissingen van al zijn jaren als president (hoewel psychologisch begrijpelijker was) besloot om een ​​vakantie aan boord te vieren . Dat was nog in de tijd van absolute meerderheden …

Wat niet iedereen weet of zich herinnert is dat de Azor nog steeds bestaat en nu ver van de zee gestrand ligt: in het midden van het plateau en slechts een dozijn kilometer van Burgos kan overwogen worden en bezocht worden op een plek die alles is echt onbegrijpelijk.

Het verhaal is geboren in 1992, na jaren van het vergeten dat de staat heeft besloten het oude schip veilen voor schroot. Het werd gekocht door een hotel ondernemer – voornamelijk genaamd Gonzalez – voor ruim vier miljoen pesetas en met het idee om het te veranderen in een restaurant of een luxe pub om weer te varen, hoewel hij uiteindelijk de vergunningen niet kreeg om de boot terug te sturen naar de zee.

Geconfronteerd met de onmogelijkheid om zijn eerste project uit te voeren, kwam er nog een gekke idee: om de boot naar Cogollos , een stad in de buurt van Burgos te brengen en er een motel mee op te zetten met de suites van Franco en Carmen Polo als belangrijkste aanspraak op morbide, maar uiteindelijk is dat project niet voltooid, maar het eerste deel: de boot naar Burgos overbrengen wel.

Dus vandaag rijden de automobilisten die rond de kilometer 222 van de A1 reizen, in het restaurant El Labrador en de bijbehorende Motel Azor, en bezoeken wat overblijfselen van het jacht dat de zee voor de tonijnjacht met de meest opvallende gasten aan boord.

De Azor bevindt zich voor de kamers van het motel, dat, net als alle inrichtingen van de stijl, de plaats lijkt te zijn van onmiskenbare ontmoetingen . De afdruk is absoluut gek.

U kunt de boot beklimmen en er helemaal doorheen gaan, hoewel de toestand van brutale verlatenheid waardoor het niet veilig voelt om over hun dekken te gaan en vooral in sommige trappen die voorzichtig moeten zijn om niet te zijn iets dat een slechte stap of een beetje een beetje rotter dan de rest , maakt ons het laatste slachtoffer van het Francoism … en de felipismo .

Van het hoogste deel van het schip is het uitzicht schokkend: boven de motelkamers zijn de zachtrollende Castilische velden en als we wilden dat alles nog meer irrationeel zou zijn, zou er een grote plantage van enorme windmolens komen om te genereren elektriciteit.

De verdrietige staat waarin het schip zich bevindt, houdt ons niet op om ons te verbazen op elk nieuw dek of in elke nieuwe cabine waarin we binnenkomen  lijkt het erop dat het een taak is geweest om systematisch een en ander te vernietigen . Het zou logisch zijn dat de tijdsverloop en het gebrek aan onderhoud de delen van het schip zou verslechteren, maar er zijn dingen die merkbaar vernietigd zijn, hoe leuk het moet zijn om iets te breken als je je wreedheid in vermeende politieke ideeën beschermt.

De verlatenheid is zodanig dat men het gevoel niet eens op een historische plek kan genieten , dat was deel van de dromen van veel of nachtmerries van anderen en waardoor karakters immers zijn geslaagd van bijzonder belang in de vorige eeuw.

Als een deel van de betovering zou kunnen blijven, breekt het als je naar de graffiti in de steden kijkt : ‘Fachas al paredón’ schreef met een spray een vandal dat als democraat wordt beschouwd terwijl het privé-bezit van een andere burger wordt verwend. In de cabine is de volgende deur nog erger: dezelfde kaffa schrijft ETA.

Kortom, het bezoek is enigszins verdrietig, niet door nostalgie voor het oude regime of de ‘gelukkiger’ jaren van de regering van Felipe González, maar omdat de Azor gelukkig of helaas nog een stukje Spaanse geschiedenis is die de Spaanse niet hebben behouden en waarschijnlijk verdiend te houden.

Nu is het maar een puinhoop en waarschijnlijk de meest surrealistische toeristische attractie van Spanje (ik weet niet of het veel toerisme, de waarheid trekt), met toestemming van het Dalí Museum in Figueras, natuurlijk.

bron: Liberdad Digital